Ruim 3 weken na de bevalling

hallo allemaal,

het is nu ruim 3 weken na de bevalling en en overlijden van Henkjan,

wat gaat de tijd nu opeens snel en wat denken mensen er toch makkelijk over,zoveel opmerkingen en verhalen over alles terwijl we zelf de antwoorden niet eens allemaal hebben.

de 20ste krijgen we de uitslagen van alles,we moeten verder met ons leven en ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik mitch me zoontje van bijna 6 om me heen heb gehad de afgelopen tijd.

hij vroeg natuurlijk wel waar Henkjan was en dat hebben we hem uitgelegd,maar hij sliep s'nachts onrustig en had toch nog wel vragen,we zijn met z'n drietjes aan tafel gaan zitten en heb hem alles laten vragen wat in hem op kwam.

dat verschilde in vragen van 'bestaat er echt een hemel' dan tot 'ben ik dan nog wel een grote broer'

en hij kon bij Henkjan geen idee krijgen over hoe hij eruit zag,dus hebben we hem foto's laten zien van Henkjan en uitleg erbij geven wat hij zag op de foto,het eerste wat hij zei was'hij heeft net zulke kaasvoeten als mij" we moesten lachen en huilen tegelijk omdat mitch en Henkjan eigenlijk halfbroertjes zijn ma er waren inderdaad dingen die ze gemeen hadden ondanks dat.

zelf zie je ze niet op het moment van rouwen en foto's bekijken maar Mitch zag ze gelijk,en accepteerde ook waar Henkjan nu was en zei dat we hem zouden zien als we ook naar de hemel gingen,dat we dan weer bij elkaar zouden zijn,en hij met z'n kleine broertje dan kon spelen.

dat gaf op een of andere manier een gerust gevoel,ik weet dat ik alles heb gedaan om Henkjan alle kansen te geven die hij kon hebben tot een keizersnee toe om sneller erbij ze zijn.

maar als je dan hoort dat hij het niet heeft gered dan besef je ook dat alles voor niks is geweest en dat het lot het al bepaald had ondanks het gevecht wat we er tegen hebben gestreden,dat doet pijn en je denkt dan alleen maar waarom? waarom wij en waarom Henkjan...

In de dagen erna en tijdens de begrafenis heb je alleen maar verdriet en blijf je in het verleden hangen met gedachten en verhalen, maar toen ik samen met daniel even eruit was en wat dronk op een terras ( ik had veel moeiet om onder de mensen te komen omdat ik het condoleren en de vragen niet aankon en ook niet er mee geconfronteerd wilde worden,maar opdat moment zat ik in een rolstoel dus daniel zetten me gewoon opeen rustig terras neer en zette de rem erop dus had ik geen keus meer ) hebben we zo goed met elkaar gepraat over wat Henkjan en het overlijden van hem voor ons heeft betekent,en het klinkt raar maar er hij heeft voor veel dingen gezorgt zonder dat ons kleine ventje daar ooit besef van zou hebben.

ik en daniel hebben altijd een hele goede relatie gehad en alles werd besproken en we praatte zowiezo heel veel met elkaar,maar iedereen weet dat zo'n ervaring ook relatie laat kapot gaan en dat er verwijten naar elkaar komen en dat het praten met elkaar kan stoppen maar dat was bij ons niet zo,

we bleven op één lijn liggen ook over het begraven en op de manier en met wie erbij waren,en toen realiseerde we dat we meer naar elkaar toe zij gegroeid en de band nog sterker is geworden en dat we een dingen deden die we voor de zwangerschap niet zoveel deden omdat het als normaal gezien word en dus vergeten.

mijn herstel gaat heel snel, en daar bn ik erg blij mee omdat ik weer de dingen kan doen die ik 3 maanden lang niet kon doen omdat ik plat lag,nu wardeer je weer dat je bijv. ff kan ofzuigen en het huis opruimen ondanks dat ik dat eigenlijk nog niet mag en het dus heeeeél rust aan doe voel je dat het leven door gaat en dat je langzaam weer probeerd om alles op te pakken, en zelfs denkt aan de uitslag en hoopt dat het een 'groenlicht'wordt zodat ik hopelijk weer zwanger kan en mag worden in de toekomst.

en ja ik weet dat sommige nu zullen denken, durf je dat nu nog? en gaan jullie niet te snel met denken over een volgende zwangerschap? die vragen en antwoorden hebben we ook gehad van andere,

maar ja ik durf het,

en we wilde vorig jaar graag ouders worden,en ons gezin uitbreide met een baby,

ik heb Henkjan gevoeld in me buik en gevochten dat hij bij ons mocht blijven wat niet zo was, maar de wens is gebleven en zal ook blijven en alleen maar meer worden nu dat we dit hebben mee gemaakt.

ik verwacht niet dat iedereen het zal begrijpen en dat hoeft ook niet, we denken niet het zelfde dat heb ik ook geleerd de afgelopen periode.

wat ik heb meegemaakt met het vruchtwater verlies met 20 weken en tot 2 maal toe het antwoord kreeg om de zwangerschap af te breken en het opnieuw te proberen,dat antwoord krijgen en kregen met mij veel meer vrouwen, want het gebeurd vaak ondanks dat het puur pech waarschijnlijk is/was.

heel veel vrouwen hebben het afgebroken en zijn nu bezig om weer zwanger te worden, omdat ook die de wens hebben gehouden,het verschil is dat ik de natuur het heb laten beslissen i.p.v mensen handen en hun niet, ik heb respect voor de vrouwen die die keus konden maken,het is niet de makkelijke uitweg kiezen,denk dat er genoeg vrouwen zijn die altijd het gevoel hebben gehouden van wat als..wat ik heb gedaan is ook niet makkelijk en dat weet ik maar voor mijn gevoel goed,het verlies is hetzelfde, de pijn ook.

ik dacht eerst dat ik gek werd om zo snel te denken aan een zwangerschap,en dacht dat het is omdat ik Henkjan niet heb mogen houden, dat het een vervanging zou zijn,maar dat is het niet ik realiseer me heel goed dat het dan de derde zou zijn en niet de tweede.

ik zit op en site van ouders met overleden baby's en daar zag ik dus dat ik niet gek was, dat het een reactie is die veel vlinderouders hebben/hadden omdat de wens naar blijft.geen troost zoeken in,of vervangen van.

we hebben 2 zoon's...één engeltje en één bengeltje

ik hoop eigenlijk met deze blog dat er mensen reageren die hetzelfde hebben/hadden meegemaakt(ong) en hetzelfde voelen of hebben gevoeld als wij.

liefs jo